حافظه ام را به چند روایت از دست داده ام

 از دوست برای من، همین دادن انگیزه هاشه .حالم خیلی خوبه و نمیدونم برای این حسِ خوب باید دقیقا ممنون چه کسی باشم.کسی که ترو به من معرفی کرد ،که از داشتنت حالم خوب بشه(!) از خودم که دارم برای چیزهایی که می خوام زحمت می کشم ..از خدا که در همه احوال باید ازش سپاسگزار بود و یا خودِ توی لعنتی که داره از درون به من میگه رهای واقعی باش..خودت باش....صاحب اصلی قدردانی امشب من هرکسی که باشه اهمیت چندانی نداره چون به هر حال از دوست برای من، همین دادن انگیزه هاشه .

+امروز تجربه دومین کار به معنای واقعی مهندسی رو تجربه کردم؛ ممنونم از این فرصت شغلی مجدد یا رحیم .

+ ارادت :)

* عنوان از مجموعه ی حرفی بزرگتر از دهان پنجره/ لیلا کردبچه

تو بر نمی گردی؛ حالا هرچه قدر من کتاب بخوانم

 

  اینکه الان دقیقا دو ماه است که من عادت کرده ام شب های قبل از خواب شیر را روی حرارت گاز رومیزیِ آشپزخانه بجوشانم و بعد از میان تمام لیوان های توی کابینت های سمتِ چپی برای خودم یک لیوان درست و حسابی پیدا کنم که شیرِ امشب هم بهم بچسبد زیاد هم بد نیست،کمترین مزیتش این است که حداقل تا فاصله کمی ولرم شدن شیر یکی دو صفحه کتاب ورق می زنم ؛اما حکمت اینکه شیر را می جوشانم و بعد که به هوای کمی خنک تر شدنش کتاب را می گیرم دستم و به خودم می آیم میینم سرد شده(درست عین چند دقیقه قبل که هنوز رویِ گاز نبوده) کفری می شوم و هر شب بدون اینکه کسی متوجه همچین سوتی تکراری و فاحشی از من بشود، این سوال را از خود می پرسم که،پس اگر نمی خواستم شیر را داغ بخورم چرا ایستادم پایِ گاز منتظر که شیر سر نرود و در عین حال حسابی گرم بشود(!) خلاصه یک درگیری عجیب و غریب.تهش هم به این نتیجه عظیم می رسم که عجب دختر بافرهنگی هستم من؛که فراموش نمی شود قبل از خوابیدن نوشیدن یک فنجان شیرِ ولرم و مطالعه دو صفحه کتاب و ریلکس کردن و رها کردن فکرها و مطلقا گوشی موبایل در دست نگرفتن. همچین دخترِ خوبی هستم من.