عنوانش را خودتان بگذارید

بلند می شود که برود..تی بگ را همانطور خیس خیس لای کتابم می گذارم.چشم هایش لبخند میزند..مثل این گوینده های اخبار موقع خداحافظی .هیچ وقت از اخبار خوشم نیامده..با آن گوینده های حراف و گزارشگران اگزجره بازش..چنان میخ صحنه تصادف مادر یک کودک خوشگل میشود که یادش میرود بند کفش هایم را لگد کرده..کتابم را که از کیفم در می آورم سعی می کنم به بهانه تلفظ واژه هایی که نمیدانمشان حواسش را از روی صفحه کوچک تلوزیون پرت کنم...همین که روی واژه های خط اول معطوف می شوم نصف پاراگراف اول را تمام می کند...خوبی بچه های  "دانشگاه های یک تهران " این است که وقتی می گویند:زبان من خیلی خوب نیست..یعنی در حداقل ترین حالت بهتر از تو می توانند اکسنت جذابشان را روی تخصصی ترین واژه های مهندسین صنایع ارائه دهند..اعتراف می کنم شرینی لهجه اش آنقدر دیوانه کننده بود که میتوانست  بخش اعظمی از حالت تهوع ام نسبت به شبکه های خبری را  کم کند..اغواکننده بود بدم نمی آمد ازش سوال کنم دوست دختر داری؟؟در عرض 5 دقیقه کل متن را به اتمام رساندن ترفند مناسبی نبود برای پرت کردن حواسش...بدون اینکه بپرسد چی میل دارم دوتا چایی با یک شکلات تلخ 96% میخرد.شاید خودش متوجه سر رفتن حوصله ام شده باشد..با بند کفش هایم بازی می کنم و همانطوری که به پاهای تپلی آقای راننده جلوی باجه نگاه می کنم کتونی های توسی اش را میبینم که دارد با بند کفش هایم ور می رود..با کفش هایمان با هم حرف میزنیم..فکر کنم او هم می گفت خسته است. چایی می خوریم..مثل همیشه من هورت می کشم..می خندیم..نمیدانم چرا با اینکه هیچ علاقه ایی به گرفتن دست هایش نداشتم اما دلم نمیخواست برود..خودش هم انقدر سرد بود که شک کردن به دست ها یا دلش مسخره به نظر برسد!! فقط نفهمیدم چرا تی بگش را لای دستمال کاغذی پیچید و گذاشت توی جیب کت مشکی اش یا چرا موقع خداحافظی  با انشگشتان سبزه اش دستم را فشرد..کتاب را از کیفم در می آورم..تی بگ خیس خیس را لای کتابم می گذارم..چشم هایش لبخند میزند..ساعت سه سوار اتوبوس میشود و میرود.