میدانم اذیت میشوید..میدانم غلط های املایی ام فاحش است..میدانم غم بر چهره ادبیاتم سایه افکنده است.میدانم یک وقت هایی چرب میشوم.میدانم گاهی پست هایم در شان تصور شما نیست.میدانم دلتان واژه های شاد میخواهد..میدانم دوست دارید داستان زندگی رها طرب انگیز باشند..میدانم واگویی روزهای وصال بیشتر از روزهای فراق ترغیبتان میکند به خواندن.میدانم که شما حساسید.میدانم اینجا میهمانید و قدم هاتان روی چشم رها.میدانم گاهی حوصله تان سر میرود..از کج نویسی های رها..از طولانی نویسی هایش..از کژتابی هایش..از روده درازی هایش..از واژه هایی که سوهان نخورده اند و هنوز تیزند..میدانم که دلتان حرف های خوب خوب میخواهد..و حواستان به تناسب عکس ها و متن هاست..میدانم قالب ساده اینجا با نویسنده ساده اندیش ترش به چشمتان می آید.میدانم وقتی اینجا می آیید کمی مهربان تر میشوید..میفهمم که دست هایتان را میدهید به من و قدم به قدم با تالاپ و تولوپ قلب من حادثه های رها را دنبال میکنید...من خوب میفهمم که در این سلسله نویسی هادر صدد مفهومید.. ایده.. انسجام..ع.ش.ق..من این ها را خوب میفهم..اما بگذرید..بگذارید رها بنویسد....بر من ببخشاییدکه رها میخواهد کمی ..فقط کمی رها باشد..بگذارید اگر روزها می گویند "هزار ماشالله خانم است.." شب ها بگویند یک دختر بچه ناقص العقل است..بگذارید اصلا هرچه دلشان می خواهند بگویند..همین که هستیم را عشق است..همین که من مینویسم و شما مینویسید : لایک.همین که تحسینم می کنید.همین که بر من خرده می گیرید و همین که غلط های نگارشی هام را شهره شهر می کنید..همین ها برای رها بس است که بداند هنوز هست.من به همین مجاز هایی بزرگ از حضور مهمتان خوشم.به همین گاهی خصوصی نویسی هایتان.به سوال های فانتزی تان..به همین کامنت گذاشتن های شیطنت آمیزتان..به همین دوستی ها خوشم.من به دستانی که کیبرد را می فشارند تا مرا سخن کنند خو گرفته ام..من با همین بازی های شبانه مان خوشم...بگذارید رها رها باشد..بگذارید تلرانس دلش را جبران کند..بگذارید با همین غلط های نگارشی..با همین سوتی های هندسی..با همین بدخطی هایش بنویسد،باشد؟بگذارید رها در بازار وبلاگ نویسان بدود.بگذارید ریه هایش تازه شود از نور..بگذارید اینجا همانی باشد که دوست دارد بشود.بگذارید اینجا رازهای مگویی را بنویسد که مهر خاموشی برشان زده است..میدانم..میدانم اذیت میشوید..میدانم غلط های املایی ام فاحش است..میدانم غم بر چهره ادبیاتم سایه افکنده است.میدانم یک وقت هایی چرب میشوم.میدانم گاهی پست هایم در شان تصور شما نیست.میدانم دلتان واژه های شاد میخواهد..میدانم دوست دارید داستان زندگی رها طرب انگیز باشند..میدانم واگویی روزهای وصال بیشتر از روزهای فراق ترغیبتان میکند به خواندن.میدانم که شما حساسید.میدانم اینجا میهمانید و قدم هاتان روی چشم رها.من همه اینها را میدانم...فقط کمی کام به کامش بدهید که روزهایش تلخ تر نشوند و مجازی اش را دوست بدارد همین.