تنهام.خیلی تنها.تنهایی ایی که با پسر پر نمیشه.اونقدر تنهام که دلم میخواد روی همه وسایل شخصی ام برچسب بزنم که " به وسایل یک تنها؛لطفا دست نزنید." رفتند.همه رفتند.خیلی وقته.هرکدوشون که اومدند رفتند.این دوست ما راست می گفت.اومده بودن که برن.میان و میرن.شاید هم میان که برن..سخته.این که ندونی دقیقا چی میتونه خلا هاتو پر کنه.احساس می کنی هیچ چی نیستی.بس نیست؟چرا بسه...اینکه به چشم ابزار بهم نگاه کردند.نخواستم آقا.دندون پزشکی که شب دوم به س.ک.س سبک فکر می کرد.تجربه خوبی نبود.خسته ام.دیگه حتی از کتاب هام هم حالم بهم میخوره.تمام طول روز کتابامو دستم میگیرم و ادای روشنفکرارو در میارم در حالیکه با هیچ کدومشون حال نمی کنم.حال نمی کنم و ورق به ورقشون روح منو خط می اندازه که روزی بهترین سرمایه ام همین ورق های درجه سه بود و حالا کوچکترین ارگاسم که نه حتی تحریکی هم برای خوندنشون در من ایجاد نمی کنند.حس می کنم به نقطه کور زندگیم رسیدم.به صامت ترین دهکوره سرزمین بیست سالگی ام.دیگه هیچ حسی از دوست داشتن قلقلکم نمیده.دست های هیچ پسری مور مورم نمی کنه..هیچ حسی درونم رو لگد نمیزنه که به درس ها و پروژه هات فکر کن.که آدم باش.که ادای فیلسوفارو درار.که تجربه های جدید کن..که آدم هایی نو بشناس..خاصیت این پاییز همین بود..اینکه دلت نیاد برگ های زرد رو لگد کنی به خاطر اینکه خش خش شونو دوست داری..خاصیتش این بود که بفهمی برای هیچ کسی خاص نبودی..خاصیتش این بود که بوی بارون رو سیگاری کنی.که شب هاشو تا صبح فکرای چیپ کنی و صبح کلاساتو بپیچونی و به جاش تا پایین شهر رو پپاده روی کنی و ظهر نشده برگردی توی اتاق مسخره ات و به یه روز تکراری و نکبت بار دیگه بگی:دنیای کوچک منصبح به خیر..برای رسیدن به خلسه های مست مست دقیقه های تنهاترت صبور باش.و تو یادت نره که بازم باید تا شب و آرامشی دیگه صبر کنیم.صبر کنیم که همه بخوابند و تو الکی مدام به ال سی دی گوشی ات نگاه کنی که اس ام اس محبوب ترین پسرت رو ببینی و نبینی :| شب بشه که تا صبح پشت پنجره بگی کاش منم درخت لخت بودم که برگ های افکارم رو به هر گوشه دنیا که دوست دارم پرتش کنم و هیچ کسی هم نگه :عجب دختر بی دینی.عجب دختر بی اعتقادی..عجب دختر مرتددی.عجب دختری!دختری که خیلی تنهاست..خیلی.تنهایی ایی که با پسر نمی شه پر کردو نه با هیچ چیز دیگه ..
+کتاب خوب پیشنهاد بدید لطفا!